آیا درد بی سوادی درمان دارد؟!

 

آیا درد بی سوادی درمان دارد؟!

تصور کنید در یک شهر عملیات عمرانی با جدیت دنبال می شود و مشکلات مردم به تدریج در حال حل شدن است.

شهردار و کارکنان زیرمجموعه او شبانه روز در تلاشند تا کارها با سرعت و دقت لازم انجام شود. پروژه های خوبی هم در حال اجرا شدن است که به ناگهان شهردار عزل می شود. دلیلش مهم نیست باقی داستان را پیگیری کنیم بهتر است.

شهردار جدید منصوب می شود و مرتب به محل اجرای پروژه ها سرکشی می کند تا اینکه روز افتتاح یا بهره برداری از پروژه ها فرا می رسد البته ناگفته نماند که قبل از شروع به کار شهردار جدید همه پروژه ها با بیش از 90 درصد پیشرفت در حال اجرا بودند.

خبر بهره برداری از پروژه ها بین مردم منتشر می شود و اکثر آنان می گویند:

خدا پدر شهردار جدید را بیامرزد. همینکه آمد اینهمه کار برای مردم انجام داده است. شهردار قبلی اصلا فعال نبوده و معلوم نبود چه کار می کرد.

امان از بی سوادی!!!

هیچ یک از افرادی که شهردار قبلی را محکوم به کم کاری می کنند و همه پروژه های بهره برداری شده را نتیجه عملکرد شهردار جدید می دانند از خود نمی پرسند که آیا پروژه های مورد بحث می توانستند در زمان اندک یعنی از ابتدای شروع به کار شهردار جدید اجرا و به پایان برسند؟

خیلی روشن و منطقی است که شهردار قبلی برای تهیه و به تصویب رساندن پروژه ها و آنگاه آغاز عملیات اجرایی آنها  زحمات زیادی را متحمل شده و زمانی که 90 درصد کارها انجام می شود انرژی بسیاری برای کارها صرف گردیده است. بنابراین بخش عمده ای از موجودیت پروژه های بهره برداری شده در نتیجه تلاش های شهردار قبلی بدست آمده و شهردار جدید تمام کننده کارها بوده است.

حال باید این پرسش را مطرح کرد که چرا اغلب مردم دچار اشتباه می شوند و زحمات شهردار قبلی را نادیده می گیرند؟

آیا این موضوع با بی سوادی آنان ارتباطی ندارد؟